9 مه 2022 - بر اساس مطالعه ی محققان دانشگاه ایالتی واشنگتن، جوانانی که در معرض خطر ناامنی غذایی بودند، 10 سال بعد بیشتر به دیابت مبتلا شدند.
در حالی که تحقیقات قبلی، ناامنی غذایی را با طیف وسیعی از مسائل سلامتی از جمله دیابت، چاقی و فشار خون بالا مرتبط دانسته اند، این مطالعه ارتباطی را در طول زمان نشان داد که نشان دهنده یک رابطه ی علت و معلولی است.
در این مطالعه که در مجله ی Nutrition منتشر شد، محققان داده‌های نزدیک به 4000 نفر را از مطالعه ملی طولی سلامت نوجوانان تا بزرگسالان تجزیه و تحلیل کردند. آنها دریافتند که بزرگسالان 24 تا 32 ساله که گفته بودند نگران عدم دسترسی به غذا در سال گذشته بوده‌اند، در مقایسه با افرادی که این نگرانی را نداشتند، در سن 32 تا 42 سالگی، بیشتر در معرض ابتلا به دیابت بودند- تایید ابتلای این افراد به دیابت یا از طریق آزمایشات قند خون یا از طریق خود گزارش‌دهی بود.
دکتر کاساندرا نگوین، نویسنده اصلی این مطالعه و استادیار مؤسسه تحقیقات و آموزش WSU برای ارتقای سلامت جامعه (IREACH)، گفت: وقتی به داده‌های 10 سال بعد نگاه می‌کنیم، این تفاوت را در شیوع دیابت بخوبی مشاهده می‌کنیم: کسانی که خطر ناامنی غذایی را در سنین جوانی تجربه کرده‌اند، بیشتر در معرض ابتلا به دیابت در بزرگسالی هستند.
در حالی که این مطالعه نتوانست دلیل دقیق این ارتباط را شناسایی کند، تحقیقات قبلی نشان داده است که خانواده هایی که از نظر غذایی ناامن هستند، اغلب از رژیم های غذایی با ارزش غذایی پایین تر استفاده می کنند.
دکتر نگوین گفت: غذا خوردن بر اساس دستورالعمل‌های رژیم غذایی، هزینه ی بیشتری دارد و همچنین ممکن است برای تهیه ی آن به زمان بیشتری نیاز باشد. اما برخی از خانواده‌ها دارای محدودیت‌هایی مانند رفتن به مکانهایی برای تهیه ی منابع غذایی ارزان تر هستند، و دسترسی آنها به غذاهای غنی از مواد مغذی، همیشه امکان پذیر نیست.
دکتر نگوین افزود: افرادی که ناامنی غذایی را تجربه می‌کنند همچنین ممکن است در یک چرخه بازخورد منفی گرفتار شوند، به طوریکه ناامنی غذایی به یک رژیم غذایی با کیفیت ضعیف منتهی شود که منجر به افزایش خطر بیماری می شود، سپس بیماری سبب هزینه‌های اضافی مراقبت‌های بهداشتی شده و بر منابع اقتصادی خانواده فشار می‌آورد و ناامنی غذایی را عمیق‌تر می‌کند.
این مطالعه تفاوت‌هایی را بین نژادها یا قومیتها آشکار نکرد، اما نویسندگان خاطرنشان کردند که تعداد اقلیت‌ها در نمونه ی مورد بررسی آنها ممکن است برای نشان دادن یک الگو بسیار کم باشد.
این تیم تحقیقاتی قصد دارد که در پژوهشهای آتی، خطر ناامنی غذایی و مسائل بهداشتی را در جمعیت سرخپوستان آمریکایی و بومیان آلاسکا بررسی کند. این جوامع اغلب از گزارش‌های سالانه در مورد ناامنی غذایی کنار گذاشته می‌شوند، به این معنی که ممکن است هنگام اصلاحات در برنامه‌ها و سیاست‌های مرتبط با کمکهای غذایی، نادیده گرفته شوند. دکتر نگوین، اخیراً مروری بر 30 مطالعه انجام داده است که نشان می‌دهد برآوردهای ناامنی غذایی در جمعیت‌های بومی بسیار متفاوت است، اما حتی پایین‌ترین تخمین نیز به مراتب بهتر از میزان شیوع ناامنی غذایی در میان بزرگسالان سفیدپوست غیر اسپانیایی است.
دکتر نگوین گفت: مداخلاتی مانند برنامه ی کمک تغذیه ای تکمیلی(SNAP) و مؤلفه ی آموزشی این برنامه (SNAP-Ed و EFNEP) و همچنین برنامه آموزشی گسترش یافته غذا و تغذیه، در بهبود رژیم غذایی و سلامتی مؤثر هستند. اما برای بهره مندی از آنها، ابتدا باید افرادی که در معرض ناامنی غذایی هستند، شمارش شوند.
او گفت: این واقعا مهم است که اطمینان حاصل شود افرادی که دچار ناامنی غذایی هستند می توانند شناسایی شوند و منابعی در اختیار آنها قرار داده شود تا بتوانند این چرخه را بشکنند.
منبع:
https://medicalxpress.com/news/2022-05-food-insecurity-diabetes-life.html